اجزای سازنده سیستم اعلام حریق کدامند؟

کالبدشکافی یک سیستم اعلام حریق

سیستم اعلام حریق دستگاهی معماگون است؛ برجستگی‌هایی رو سقف که گاهی با دوربین‌های مداربسته مخفی اشتباه گرفته می‌شوند! در صورتی که تنها سنسورهای سامانه اعلان حریق‌اند و هیچ چیز دیگری توی آن قاب‌های محدب جا نمی‌شوند. به روز تر شدن و البته ازام ساختمان های تازه ساخت به استفاده از سیستم های اعلان حریق، آشنایی عمومی با آن را بیشتر کرده است. با این همه نیاز به شناخت جزییات آن، همچنان وجود دارد. به هر روی، برای آشنایی بهتر با این سیستم، به کالبدشکافی اجزای سازنده آن پرداخته‌ایم تا شما را از کم و کیف کارایی آن بیشتر آگاه کنیم.

کنترل پنل‌ها (FACP)

کنترل پنل‌ها در یک سیستم اعلام حریق در واقع وظیفه برقراری هماهنگی سیستم را برعهده دارند و در حقیقت سیستم کنترل این سامانه به شما می‌روند. نظارت بر خروجی‌ها و انتقال داده‌ها نیز از دیگر وظایف این کنترل‌ها می‌باشد. در واقع هر سیستم نظارتی نیاز به یک مرکز کنترل دارد تا پس از دریافت و پردازش اطلاعات، مناسب ترین عملکرد را دستور دهد. در مجموعه اعلام حریق این کنترل پنل ها هستند که با دریافت اطلاعات از دتکتور ها، آژیر ها را به صدا در می آورند.

منبع تغذیه اصلی

این منبع تغذیه در سیستم‌های اعلان حریق معمولا 240-120 ولتی است، با جریانی متناوب و بدون نیاز به کلید. توضیح این‌که این منبع تغذیه حتما باید از پست برق تجاری تامین نیرو نماید. چنانچه مورد استفاده غیرمسکونی باشد یک رشته کابل از مدار اصلی به سیستم اعلام حریق داده می‌شود. توجه داشته باشید که این رشته کابل‌های مخصوص سیستم اعلام حریق در واقع با کابل‌های تکی که وظیفه‌شان انتقال برق به وسایل الکتریکی‌اند، متفاوت‌اند.

منبع تغذیه دوم

این قسمت از سیستم معمولا از یک باتری اسیدی پلمپ شده و ‌یا انواع دیگری از منابع تغذیه اضطراری مثل ژنراتورها تشکیل شده است. واضح است که کاربرد این منابع تغذیه اضطراری در واقع مربوط به زمانی است که منبع اصلی به دلیلی قابل دسترسی نخواهد بود.

دستگاه‌های شروع‌کننده

همان‌طور که از عنوان آن پیداست این قسمت حکم ورودی را برای داده‌های مربوط به کنترل پنل دارد. این قسمت معمولا به شکل اتوماتیک و‌ گاهی به شیوه دستی فعال می‌گردد. برای مثال دتکتورهای حرارتی و دودی و یا شستی‌های اعلام حریق از جمله این دستگاه‌های شروع کننده سیستم اعلام حریق به شمار می‌روند. قابل توجه است که خود این دتکتور‌ها شامل گروه‌های متنوعی مثل دتکتور های دود، حرارت، پرتویی، یونیزاسیون و مکنده می‌باشند. این دستگاه‌ها تنها با کشیدن یک اهرم هشدار فعال می‌شوند. ایستگاه‌های اعلام حریق معمولا به شکل شکستن محافظ شیشه‌ای در دسترس قرار می‌گیرند. در حالت منوال، شستی‌های اعلام حریق باید به گونه‌ای نصب گردند که بشود به سهولت آن‌ها را پیدا کرد و فعال نمود. فرآیند فعال کردن‌ها آن‌ها نیز معمولا به وسیله کشیدن اهرم انجام می‌پذیرد. شایان ذکر است که در این‌ موارد دستگاه‌هایی نیز وجود دارند که به صورت خودکار فعال می‌شوند.

دستگاه‌های اطلاع‌رسان

نخست باید توضیح بدهیم که انرژی این دستگاه‌ها به قاعده از منبع تغذیه خود سیستم اعلام حریق و یا منابع دیگر می‌تواند تامین گردد. وظیفه این قسمت از سیستم، هشدار دادن به منظور ترک محل و یا فراهم کردن شرایط دفع حریق می‌باشد. این فرآیند معمولا با استفاده از لامپ‌های چشمک‌زن و یا آژیرهای مختلف و انواع بوق‌ها یا زنگ‌ها و یا حتی به صورت استفاده از بلندگو انجام می‌پذیرد. دستگاه‌های اطلاع رسانی اغلب از محرک‌های سمعی و بصری، لمسی و متنی و حتی بویایی استفاده می‌نمایند تا در صورت وقوع آتش‌سوزی، به ساکنین ساختمان هشدار بدهند.

رابط‌های ایمنی

این رابط‌ها، سیم‌پیچ‌ها یا آهن‌رباهای الکتریکی که بر روی دیوار یا کف زمین نصب شده و توسط سیستم اعلام حریق کنترل می شوند. این دستگاه‌ها درهای فنردار و دودبند را که تحت نیروی فنر به طور خودکار بسته می‌شوند به صورت مغناطیسی باز نگه می‌دارند. از طرف دیگر یک رابط ایمنی در حقیقت وظیفه‌اش این است که سیستم اعلام حریق را تجهیز کند تا تمام وجوه ساختمان را نظارت نماید و برای مقابله با خطر احتمالی آماده گرداند و ‌در نهایت میزان پخش شدن دود و آتش در محیط را کنترل نماید.